Serap'çığım;bir buçuk yıl sonra elime geçen kitabını bir gecede okudum ve şehirle birlikte ben de sustum... Kaybedilen ağabey Toprak'ı, atölyeden, bir öykünün içinden tanıdığmı anımsadım. Bu kez roman kahramanı olmuştu. Eskilerden bir dost sesi gibi...Çok duygulandım...Biz yazarlar yazmadıkça unutamıyoruz acılarımızı değil mi? Kalın kabuklu yaralarımız sağalmıyor. Biliyorum, biz tüketmeye çabaladıkça hayat yerine yenilerini koyacak ve böylelikle yazmak eylemi hiç bitmeyecek...Dilini, kurgunu çok beğendim. Gururlandım. Eline, yüreğine, kalemine sağlık. Herkesin okuması gereken bir kitap. Bahtı açık olsun diyorum ve seni bir kez daha kalbimle kutluyorum sevgili arkadaşım...
Görüşebilmek dileğiyle öpüyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder